Na de Sushi zwaait Jos ons uit. Minder beladen gelukkig. We gaan met de bus uiteindelijk naar T1, nadat de eerste bus vol verklaard was met Japannertjes. Het is 19:30 uur. We krijgen een mooie rondrit over Sydney Airport, bij een invallende avond. We treffen het.

In de International Terminal T1 is er uiteraard weer de security check. Niets aan de hand, behalve de knie van Yvonne, en mijn handbagage met stoma-materiaal. Wat zit er dan wel in die koffer? Aan de ene kant niets bijzonders, aan de andere kant het materiaal. Wat is dat? Waar is het voor? Ik ruk natuurlijk mijn shirt omhoog en laat de beambte mijn stomazak zien. En ik overhandig hem desgevraagd het schrijven van het Catharina Ziekenhuis uit 2015, dat ik een stoma heb, en medische bagage met me meedraag. Excuses alom, ondanks de tekst in het Nederlands…

We begeven we ons naar de gate. Nummer 57 deze keer, waar onze Airbus A380 van Emirates al klaar staat, met onze koffers er in. We hebben nog de tijd, lopen nog door wat winkeltjes onderweg, vinden echter niets interessants meer, behalve dat de koelkastmagneten hier voordeliger zijn dan in het land zelf. Hmm..

We arriveren bij de gate, waar het al erg druk is, maar we vinden nog twee plekjes om te zitten, vrij vooraan. We kennen de manier van inchecken van Emirates nu, en dit werkt in ons voordeel. We internetten maar wat op onze telefoon…

De incheck, zone voor zone, verloopt georganiseerd. We zijn vrij snel aan de beurt en blijken op tijd genoeg te zijn om onze handbagage koffers fatsoenlijk te kunnen parkeren in de compartimenten boven ons hoofd. Ging bij de vorige vlucht met de A380 wat lastiger. Plekje aan het raam voor Yvonne, en ik ernaast. Naast me nog een jongedame, die alleen reist.

Na opstijgen en een hapje eten is het tijd voor een filmpje. Geen idee meer welke ik nu allemaal gezien heb, maar deze keer wilde ik de film, die ik tijdens de vorige vlucht was begonnen afkijken. O ja, het was Top Gun Maverick met Tom Cruise. Nou, dat ging niet echt lekker. De Arabische dame voor vond, dat haar stoelleuning volledig achteruit moest, zonder enige vooraankondiging. Nou, een film kijken met een scherm op 20 cm voor je neus, probeer dat maar eens. Pissed, dat ik was, maar gestopt met de film en scherm uitgedaan voor een dutje, stoelleuning een beetje naar achter.

Dut was lekker. Erna toch maar de film gekeken en nog een andere met de heer Cruise. Lekker relaxed. Mijn buik borrelde regelmatig wat, maar geen aandacht aan besteed. Gebeurt vaker..

Met nog wat films en korte dutjes weet ik de lange reis van ruim 14 uur wel te doorstaan. Drankje, hapje erbij.. Beetje praten met Yvonne. No problem, tot zo’n 3,5 uur voor de landing. Mijn buik voelt nog steeds rommelig, de breukband voelt ook strak en lastig. Even anders doen dat ding..

Ik grijp net onder de band met een vinger in iets zachts. Het zal toch niet! Neen, het is geen gesmolten chocolade, ruikt ook wat anders.. Ik tik Yvonne wakker, ze was net ingedommeld, maar in haar tasje zit een emergency kit. Ik moet naar de toilet. Buik inhouden, Bert, en geduld hebben… Hij is bezet, en dan zijn er nog twee dames voor me. Hoe houd ik het uit! Yvonne kijkt me vanaf haar plaats aan…

Mijn beurt! Gelukkig. Dit kleine hokje is tevens voor minder validen, maar nog steeds zo klein.. Hoe zou een rolstoeler zich hier in redden? Maar nu moet ik!

Hoge nood en aan beide kanten rood… niet fijn!

Shirtje omhoog, vest opzij, breukband, die onder zit afdoen… de toilet heeft gelukkig een deksel, dat omlaag zit. Daar het vuile gedoe maar op.. zakje losmaken met mijn spuitbusje, en direct in een blauwe zak deponeren.. Dat alles aan het microscopisch kleine wastafeltje.. Dan met gaasjes stoma en buik afdoen – wat warm water uit het kraantje erbij.. En meteen maar een andere grote ileo-zak plakken. Niets van barrièrecrème, dichtplakken die handel!

Er wordt alweer aan de deur gerammeld. De volgende met hoge nood zeker. Zo lang ben ik hier toch nog niet? Geduld aub!! Het vuil nog wegvegen met de laatste gaasjes, ook van de breukband. Blauwe zak in de afval-bak (soort stortkoker of zo, eindeloos diep – hopelijk valt het niet zo het vliegtuig uit!) De vieze breukband in een tweede zakje, en meenemen naar mijn plek. Klaar… Wat een gedoe!

Shirtje minimaal vies, vest ook. Verder niets. De ingepakte band, wat doen we daar mee? Nogmaals inpakken ivm een mogelijk luchtje. Opgelucht zit ik weer en kijk verder naar mijn film. Hand op mijn buik, hopelijk plakt de nieuwe zak snel erg goed vast en vult het zakje zich geen tweede maal.. Nog 3 uur te gaan…

Uiteraard krijgt het zakje nog wat vulling, en niet enkel lucht.. We redden het tot Dubai. Uitstappen en eerst nog eens naar de toilet, maar deze keer eens normaal, en Yvonne eerst. Dan ik, tweede zakje vervangen, de zaak wat netter afwerken, een nieuwe emergency set maken met het materiaal uit de handbagage koffer en daarna op pad naar gate C8 voor de laatste etappe naar huis… En de breukband.. maar weggegooid, want die bleef een geurtje afgeven.